خیلی طول کشید یا شاید همون یک دقیقه ای بود که داشتم به برف ها نگاه می کردم که آدم ها مثل دونه های برف سفید و بی همتان آدم ها مثل برف های سرد و یخ زده ، مسیر عمرشون کوتاه و آروم اما انگار سال ها تا به زمین خوردشون طول میکشه و مسیر تبدیل طبیعتن، یکی از همین روز های زمستون بود که حس کردم چه قدر دنیا بی شکل و منعطفه. و ما همگی مسیر تبدیل طبیعتیم
من از خیلی چیز ها لذت می برم مثلاوقتی در مترو مینشینم و قیافه ی پیرزنی اخمو با رژ لب قرمز یا دختری که جدیدا موهایش را بلوند کرده همراه با اکستنشن مژه یا ناخن های برق انداخته شده ی خانمی با لباس فرم ؛در ذهنم داستان میسازم و اسم پیرزن را اعظم می گذارم اعظم خانوم خانه اش عمارنی در لواسان است و سگ پا کوتاه احمقی به نام لوسی دارد و هرروز برای رفع کمر دردش داخل استخر عمارتش شنا می کند یا آن دختر که در ذهنم اسمش ملیناست و برای قرار با دوست پسر جدیدش بهرام عطر کیالی را زده! احمقانست اما من از ساختن داستان از افرادی که سر راهم قرار می گیرند خوشم می آید ، برای همین هر کسی را که ببینم از ذهنم بیرون نمی رود چون هر کدام گنجینه ی داستان بی سر و ته با نمک غمناک یا جنایی دارند که در ذهنم ثبت شده اند !
چند وقتی بود که میشناختمش؛ سنش بالای ۶۰ سال بود هر وقت منو می دید لبخند می زد از کیف زرد رنگ و رو رفتش که آرم پست رو داشت یه دسته ی کوچیک گل سفید در میاورد و می داد دستم بعد دستی به سرم می کشید و می گفت : مثل این گل ها با طراوتی!
سنش هی بالاتر رفت ؛ تبدیل شده بود به پستچی آشفته ای که روز به روز خسته تر میشد
یکی از همون شبا بود که زنگ در خونمونو زد ؛ لبخندش از همیشه کمرنگ تر شده بود بعد از دادن یه دسته گل سفید گفت : بهش بگو متاسفم
گفتم: به کی؟
یکم فکر کرد و صورتش حالت غم گرفت
-من می دونم ایم پایان منه ولی بهش بگو متاسفم ؛ این نامه هم بهش بده
پیرمرد پست چی فردای اون روز مرد
توی نامه پر از گلبرگ های خشک شده ی سفید بود و عطر گل ؛ نوشته بود برسد به دست .
میشناختمش زن پیری بود در همین حوالی که با گربه ی خاکستریش هرروز صبح به باغچه ی خونه ی قدیمیش آب می داد ؛
زنگ در رو زدم ؛ نامه رو بهش دادم
لب هاش و جم کرد و آروم با سر تشکر کرد
یه هفته بعد که به قبرستان سر زدم
یه دسته گل سفید سر قبر پیرمرد بود
با یک نامه که با خطی خوش نوشته شده بود
"بخشیدمت"
درباره این سایت